politowaniem, wstała i przyniosła napoczętą butelkę winiaku. Wypiłem kieliszek łapczywie. Nalała mi znowu. Tego mi było trzeba dla przełamania barier. Bijące z niej ciepło łagodziło moją gorycz. Z całej siły powstrzymywałem łzy.<br>- Nie widzę dla siebie miejsca w życiu - powiedziałem. - Najchętniej bym się położył i nigdy więcej nie wstawał.<br>Ta starzejąca się kobieta położyła rękę na mojej ręce. Chciałem rzucić się przed nią na kolana, przytulić głowę do jej łona i wypłakać cały życiowy zapas łez.<br>- Musi pan to wszystko dobrze przemyśleć, panie Janku. I koniecznie zyskać spokój. To będzie spokój gorzki, ale zbawienny.<br>Wstała, podeszła do biureczka i wyjęła z szuflady