które kiedyś odnosił także w sztukach &lt;orig&gt;"Szészpira"&lt;/&gt;. Blagując na potęgę pokazuje z kamienną twarzą niezliczone &lt;orig&gt;lazzi&lt;/&gt;, komiczne gierki słowne i &lt;orig&gt;gestyczne&lt;/&gt;. Jeśli publiczność je potwierdzi śmiechem, nie waha się powtórzyć ich po raz drugi i trzeci. Potem by pomóc parze zakochanych przemyca się do strzeżonej fortecy Pantalonów i jest kolejno statuą Juliusza Cezara z mechanizmem sprężynowym, wrzaskliwym, nieznośnym niemowlęciem i mumią turecką czy egipską. Wszystko przeplata taniutka, skoczna muzyka, jaką zapewne grało się w &lt;orig&gt;"kafeszantanach"&lt;/&gt; i "teatrach ogródkowych", autentyczne lub prawie autentyczne piosenki neapolitańskie. Zamyka tę naiwnie dziecinną zabawę oszałamiająca tarantela powtarzana &lt;foreign&gt;ad libitum&lt;/&gt;.<br>Występ kompanii Peppina mógłby być interesujący, gdyby