dzieci (czego naocznym świadkiem był pobierający nauki w szkole zakonnej młody Almodovar), a raczej o kwestię rywalizacji rodzeństwa, która mocno zaważyła na charakterze i losach artysty (reżyser ma brata, niezrealizowanego filmowca, który pozostał w jego cieniu). Można mieć za złe autorowi "Złego wychowania", że bezwstydnie epatuje scenami gejowskiej miłości, że stawia znak równości między krzywdzącymi i ofiarami. Trudno mu jednak odmówić mistrzostwa na poziomie narracji. Film Almodovara to arcydzieło formy, w którym udało mu się dotknąć tajemniczego splotu pamięci i wyobraźni; wspomnień, które za sprawą sztuki przekształcają się w swoistą autoterapię i które bohaterowie, a także on sam, mylą z rzeczywistością. <br><br>&lt;au&gt;Janusz Wróblewski