ona od religii. Czy jednak Gombrowicz nie ułatwia sobie trochę zadania? Za jego czasów nikt już tak celów sztuki nie formułował, przynajmniej w kołach artystycznych: to retoryka młodopolska, nie międzywojenna! Ale trwać ona mogła jeszcze w szkole - Pimko czuwa! - i w salonie (jak w Biesiadzie u hrabiny Kotłubaj).<br>Gombrowiczowska szarża stawia sobie jednak cele bardziej dalekosiężne. Godzi bowiem w literaturę (sztukę) rozumianą jako działalność zmierzającą do osiągnięcia czy podtrzymania Wartości.<br>Obojętne czy estetycznych, etycznych lub nawet utylitarnych! Gombrowicz zwraca się przeciw Wartościom, a szczególniej Pięknu, ponieważ nikt nie może powiedzieć, "ile w tej Piękności jest prawdziwego piękna, a ile historyczno-socjologicznych