czy pytałem go o zdanie, przynaglał mnie, bym mówił dalej. Wyrażał to życzenie w kilku wariantach, niewiele się różniących. Zanim zrozumiałem, że w żadnym razie się nie wypowie, trochę czasu upłynęło. <page nr=31> Wreszcie jednak przestałem go naciskać pytaniami. Ale nadal punktowałem pauzami relację dla nabrania oddechu. Wtedy też przerywał swoje milczenie stereotypowymi: "Niech pan mówi dalej" lub też: "Słucham. Czy to już wszystko?" Do końca pełen równowagi, niezmącenie cierpliwy i zdecydowany dowiedzieć się wszystkiego. Ale - zmęczony. Odgadywałem to z jego akcentu. Zmieniał się. Na początku nie przyszłoby mi do głowy, że nie mam przed sobą Włocha. Po godzinie mogłem się w rym