zawsze wymaga bardzo kosztownych inwestycji (często wystarcza zwiększenie staranności).<br>Pokonanie przedstawionych trudności wymaga przede wszystkim jednoznacznego i powszechnego uznania odorantów za zanieczyszczenia powietrza, których emisja musi być ograniczana - również wtedy, gdy nie zostały zidentyfikowane.<br>Ustalenie granicznych stężeń odorantów i maksymalnych dopuszczalnych częstości ich przekraczania wymaga uzgodnienia procedury:<br>&#149; sensorycznych pomiarów stężeń emisyjnych,<br>&#149; obliczeniowego prognozowania zasięgu zapachowej uciążliwości emitorów,<br>&#149; terenowych oznaczeń przygruntowych stężeń odorantów (stężeń imisyjnych).<br>Oznaczenia stężenia odorantów w powietrzu i w gazach odlotowych powinny być wykonywane metodami sensorycznymi. Pomiary stężeń emisyjnych polegają na określeniu, jakie rozcieńczenie próbki badanego gazu czystym powietrzem doprowadza do osiągnięcia progu węchowej wyczuwalności (stężenia