swojemu - pomyślała <br>Adela. - A wtedy to ja jej kiwnę głową, a wtedy <br>ona... <br><br>Ale Krysia nie spojrzała. <br><br>Usiadła tuż obok Adeli, nie zwróciwszy nawet na nią <br>uwagi. <br><br>- U nas - mówiła głośno do otaczających <br>ją dziewczynek - jada się wyłącznie na srebrze <br>i złocie, a wszystkie owoce i kwiaty znajdują się <br>na stole cały rok... <br><br>Adela doznała wrażenia, jakby ją ktoś odepchnął. <br><br><br>Ach, więc to je tak zajmuje... - pomyślała. <br><br>Ale nagle uderzyła ją jedna rzecz: przecież to, co mówiła <br>Krysia, to były najoczywiściej wymyślone głupstwa! <br><br><br>A przy tym mówiła dziwnie głośno, tak głośno, <br>jak gdyby przeznaczała je dla kogoś poza słuchaczkami... <br><br><br>W Adeli