że nie mogła ni odetchnąć, ni zaśmiać się głośno. Teraz oddychało się jej swobodnie i lekko, bo przyjechała nareszcie na prawdziwe wakacje do prawdziwego domu.<br><br>1.<br><br>Nareszcie ładna pogoda - powiedział sobie pan Jankowiak, zerkając w okno i zarazem goląc się starannie przed małym lusterkiem opartym o słoik dżemu, przy kuchennym stole. W tym jego ciemnym mieszkanku, co prawda, słońca nigdy nie było - wędrowało sobie po piętrach, elewacjach i dachach wysokich budynków nowego osiedla. Po tej stronie jego ulicy, Poznańskiej, stały rzędem zniszczone kamienice czynszowe, a dalej rozciągał się masywny kompleks starych budynków z czerwonej cegły: szpital imienia Raszei.<br><br>&lt;page nr=55&gt; <br>Okno kuchenne wychodziło