stopniowe przesuwanie się nozdrzy pomiędzy oczy, zjawisko typowe przecież dla licznych, wcześniej już wyliczanych, wodnych czworonogów. Skostnienia ścięgien łączących wyrostki ogona (znane np. u gobijskiej Opisthocoelicaudia; ryc. 14.11A, D) uniemożliwiały, przynajmniej niektórym zauropodom poruszanie nim w pionie. Musiał stale zajmować położenie horyzontalne. Kolejną szczególną cechą zauropodów jest rozwijające się stopniowo w trakcie ewolucji rozwidlenie wyrostków ościstych kręgów szyjnych. Oznacza to, że po bokach szyi biegły silne, zginające ją mięśnie, osłabione zaś było działanie mięśni unoszących szyję ku górze. Trudno byłoby zrozumieć sens takich adaptacji, jeśli nie były to zwierzęta spędzające większą część życia w wodzie. Szczątki zauropodów z reguły występują