że do poetyckich reakcji pobudza go raczej zespół konwencjonalnych komunałów niż niepowtarzalny konkret jednostkowego doświadczenia. Autor ten pisze, czego się po nim oczekuje: i mam na myśli oczekiwania nawet nie tyle polityczne, ile estetyczne i społeczne. Ten czy inny temat wyzwala w nim jak za naciśnięciem guzika automatyczny strumień całkowicie stosownych skojarzeń i figur retorycznych, z których każde budzi z kolei w umyśle czytelnika nie ostry dreszcz odkrycia, ale raczej powierzchownie przyjemne poczucie, że wszystko jest na swym właściwym miejscu. Ironią losu tego "zaangażowanego w rzeczywistość" wierszopisa jest to, że rzeczywistość i jej doświadczenie są mu najdoskonalej zbędne.<br> Mam pod ręką