pierwszej - ogarniający niebo i wody blaskiem zachodzącego słońca, w drugiej - szalejący pod postacią pożarów, w trzeciej - gorejący wyrazem miłości w oczach Gamajuna.<br>Wiersz urzeka malarstwem. Każda strofa mieni się jakimś odcieniem czerwieni: pierwsza - purpurą zachodzącego słońca, druga - szkarłatem łun przepowiadanych pożarów, trzecia - karminem zapiekłych krwią warg człekoptaka. Każda z trzech strof odmalowuje inny świat: pierwsza - przede wszystkim świat przyrody: niezmierzone płaszczyzny wód, zachodni blask; druga - świat ludzi: niewolę tatarską, krwawe kaźnie, głód, pożary, władzę zbrodniarzy; trzecia - poprzez zantropomorfizowanego ptaka - świat pojedynczego człowieka: przedwieczny niepokój, który targa Gamajunem, miłość gorejącą w jego oczach, pieśń proroczą rozbrzmiewającą na jego wargach. Naturze zatem zostało