słońca, tym bardziej topniały woskowe<br>skrzydła.&lt;/&gt;<br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;IV&lt;/&gt;<br>Edgar<br> - Więc twe inne zmysły<br> wraz z klęską oczu słabną?<br> O, treść poważna z niedorzecznością zmieszana!<br> Rozum tkwi w tym szale<br> jednak!<br><br> Z wolna odchodziła go pamięć i bielmo przesłoniło lewe<br>oko. Na próżno pochylał się nad wygasłym źródłem pamięci - w<br>nikłej zamulonej strudze trzepotały się strzępki<br>wyobrażeń: czerwień murów, obłoki, ramy okienne i skrawek<br>zielonej firanki. Pocieszał się (nie bez słuszności)<br>wzmożoną sprawnością drugiego oka, ale szedł już niepewnie.<br>Wpółodwrócony przezornie chronił prawe ramię jak<br>złamane skrzydło. Podobny do rysunków egipskich sunął<br>aleją lipową płaski jak własny cień.<br> Jesienny blask złocił zeschły profil