wiedział, że słyszą go i wtulają głowy w poduszki. A to, co odbywało się w samym mieszkaniu, zakrawało na sadyzm. Koncept wredny i niewybredny. Zygmunt gasił światło i kładł się do łóżka. Po chwili oddechu nakładał słuchawki i włączał dwa magnetofony. W słuchawkach słyszał nagraną ciszę z kojącym szumem leśnego strumienia, z magnetofonu, który stał przy oknie, dobywało się natomiast potężne chrapanie. Gdy Zygmunt wchodził w pierwszy krąg snu, kamienica przypominała zdefektowane sito, przez które przeciekały wielkie skrzepy odgłosów. W tych dwóch państwach nocy Morfeusz Zygmunta zmieniał się w eteryczną rusałkę, podczas gdy Morfeusz lokatorów stawał się słyszalnym dowodem na istnienie