twarz w miedzianej brodzie. Z przyzwyczajenia uderzał co chwila lejcami po żylastym boku końskim. Za nim szli gęsiego Kajaki i Ferdzia z fajerką. Obaj chłopcy z szacunkiem pełnym grozy patrzyli w białą twarz kolegi. Na samym końcu śpieszył pan Staś trzymając się kłonicy. Sapał chrypliwie bardzo zmęczony i wolną ręką strząsał ze swej ciemnej marynarki, włożonej na nagie ciało, grudki gliny, pajęczynę natrętną jak bodziaki i suche źdźbła igliwia. Skrajem drogi biegł Panfil. Ogon trzymał ostro do góry, łapy stawiał sprężyście. Widać było od razu, że jest dobrego mniemania o sobie, że jego wyleniałą, niewolniczą pierś rozpierała wzniosła duma. Często zbliżał