starą emigrację za to, że po tylu latach w ogóle pamięta, kim jest. - Tempo asymilacji naszych dzieci wywołuje u mnie dumę i przerażenie - wyznaje. - Moja córka i moja siostrzenica od dziewięciu lat chodzą do polskiej szkoły. Dumny jestem, bo mają polskich kolegów i koleżanki, czytają polskie książki, za naturalne uważają studia w Polsce. Przerażony - bo nie chcą się uczyć ormiańskiego alfabetu, ojczystą mowę próbują zapisywać łacińskimi literami. Zdarza się nam coraz częściej mówić w domu po polsku. W styczniu dostaliśmy trzymiesięczną wizę pobytową, która ma zostać przedłużona, ale zawsze jest niepewność. Jeśli trzeba będzie wracać, ja sobie poradzę, ale dla dzieci