jednostkowych. Najbardziej wnikliwą na gruncie literatury polskiej analizę klasycznych rozróżnień typów grup odniesienia i hipotez ujmujących zależności między nimi a podstawami, aspiracjami i zachowaniami ludzi przedstawiła w 1962 r. Julia Sowa. Sięgając do historii pojęcia, przypomnijmy, że - wedle pierwotnej koncepcji Herberta Hymana (1942) - grupa odniesienia pełniła funkcję układu porównawczego, kształtującego subiektywne odczucie pozycji jednostki, a w konsekwencji - jej samoocenę. Poszukiwania rozpoczęte przez Hymana kontynuował przede wszystkim Stouffer oraz jego współpracownicy w badaniach nad procesami przystosowania żołnierzy armii amerykańskiej (1949), posługując się pojęciem względnego upośledzenia. Szczegółowej reinterpretacji ich wyników jako podstawy do budowy zrębów teorii grup odniesienia dokonali następnie Merton i Rossi