racjonalnego sterowania działalnością naukową w skali kraju lub grupy kooperujących krajów.<br> W dalszej kolejności podjęto badania nad dynamiką rozwoju nauki (typowym przykładem jest głośna praca T.S. Kuhna) oraz nad nieformalnymi relacjami, jakie zachodzą w środowisku uczonych. Tu właśnie jest miejsce na refleksję nad rolą autorytetu w nauce, zjawiskiem znacznie subtelniejszym niż np. organizacyjna strona badań naukowych. Spróbujmy uprzytomnić sobie, na czym ta rola polega.<br> Otóż najważniejsze wydaje się oddziaływanie autorytetu jako twórcy standardów pracy naukowej. Widać to szczególnie wyraźnie na przykładzie humanistyki, w której pozory osiągnięć często uchodzą za osiągnięcia rzeczywiste. Uczony cieszący się w swoim środowisku zasłużonym autorytetem przeciwdziała