pośpiechu, nie dbając o konstrukcję i klarowność wykładu, gonił swą myśl i swoje idee, które odżywiane bezustannie niezmordowaną aktywnością i zachłannością czytelniczą pęczniały od nadmiaru treści i rozsadzały wiązania jego książek. Jego język krytyczny nosił wyraźne ślady wpływów stylistyki modernistycznej, liryzmu, patosu, przesady retorycznej, co niejednokrotnie zamieniało jego studia w sui generis poematy krytyczne, usiłujące przetworzyć analizowany materiał w etiudy poetyckie, oddające jego bezpośrednie wrażenia i odczucia w najwyższym stanie wewnętrznego napięcia i stężenia. Nie był to najlepszy wzorzec pisarstwa krytycznego, skoro forma niekontrolowana, powstająca spontanicznie i żywiołowo, wikłała myśl w zaciemniające meandry stylistyczne. Brzozowski był więc w wielu charakterystycznych właściwościach