ot, tacy jak ja.<br>Następnego dnia zeszliśmy się znowu o tej samej porze w loggii. Widok z niej piękny na wąski i architektonicznie ciekawy podwórzec Biblioteki. Ale jak z krateru żar się z niego unosi. Oddychać nie ma czym. Powietrze gęste, ciśnie z góry, bo panuje sirocco. Biedny Piolanti w sutannie, pewnie tej samej na zimę i lato, dusi się. Pot mu ścieka z twarzy. Ociera go to chustką, to rękawem. Na mój widok wyciąga rękę. Mokra jest.<br>- A może by pan że mną zabrał się dziś do Lazaretto? proponuje. - Parę godzin poza Rzymem dobrze panu zrobi. Kładzie wielkie ręce na