a chwasty się plenią. Hania uparła się. Musi przerobić z uczniami program. Pracowała dużo, chodziła niedospana. Wieczory spędzała pośród dorosłych uczniów, coraz mniej zresztą licznych. Opuszczała duszną klasę późno, izba była rozgrzana, cuchnęła ludzkim potem i brudem. Czasami aż do świtu w pokoju Hani paliła się lampka. Dziewczyna wypisywała odręcznie świadectwa. U kierownika siedmioklasówki brakowało blankietów, a przecież cenzurki były nieodzowne. Każdą nazwę przedmiotu należało wykaligrafować, potem wpisać słownie ocenę. Dochodził jeszcze nagłówek zawierający dane osobiste ucznia i: promowany do drugiej, do trzeciej klasy. Te promocje... Uważała, że nie powinna udzielić ich wszystkim. Pośród dzieci znalazła się niewielka grupka wyraźnie opóźniona