wydaje mi się zbytnie zawężenie pojęcia literatury emigracyjnej, ograniczenie występujące głównie w perspektywie krajowej. Sądzę, że tak jak musimy dziś w obręb dorobku współczesnej literatury polskiej włączyć na przykład homilie Jana Pawła II, które dały nową siłę dawno w naszej literaturze obumarłemu gatunkowi, tak też współczesny historyk literatury musi być świadom roli i znaczenia innych form<br>pisarskich, na emigracji właśnie zdobywających sobie szczególne znaczenie. Publicystyka polityczna i historyczna, esej historyczny, gawęda historyczna itp. mogą w pełni się rozwijać tylko w warunkach elementarnej wolności i swobody myślenia, nie tylko wolności politycznej, ale i wolności od stereotypów, nawykowych odruchów wyobraźni - wydaj e się