zdecydowanym krokiem zbliżył się do tamtej. Czy on zwariował? pomyślałam. Widmar trzymał lewą rękę w kieszeni płaszcza, potem wyjął coś z kieszeni i uchylił kapelusza.<br>- Przepraszam bardzo - rzekł głośno - zdaje mi się, że to pani zgubiła rękawiczkę.<br>Podał jej żółtą, skórzaną rękawiczkę.<br>Widziałam, jak kobieta spojrzała mu w oczy nachalnym, świdrującym spojrzeniem. Nie wiedzieć czemu wydało mi się jednocześnie, że jestem bardzo brzydka...<br>Tego wieczoru postanowiłam naumyślnie zbagatelizować wszystko. Jechaliśmy dorożką do domu. Widmar całą drogę skarżył się na ból serca, ma daleko posuniętą nerwicę. Lecz tego wieczoru byłam przekonana, że z wyrachowaniem rozprawia tyle o swych dolegliwościach, aby tym skuteczniej odwrócić