bądź też są zubożałymi formami zachodnioeuropejskich niżowych lasów bukowych (np. występujący w zachodniej Polsce, głównie na Pomorzu, zespół Melico-Fagetum). Antropogeniczna. Siedliska żyznych buczyn na niżu zostały w większości wylesione lub zagospodarowane na sosnę lub dąb, natomiast na pogórzu i w reglu dolnym również wylesione lub przekształcone w gospodarcze lasy świerkowe. <br><br>&lt;tit&gt;B. Cechy bioklimatu warstwy rekreacyjnej&lt;/&gt;<br><br> Insolacja. Bezpośredni dopływ promieni słonecznych do dna lasu wiosną duży i bardzo duży - około 70%, latem mały i bardzo mały, rzędu 1020%. Granica światłocienia dość wyraźna. Uwilgocenie. Na ogół niezbyt duże, z wyjątkiem wilgotniejszych postaci buczyny pomorskiej. Charakteryzuje się dość znacznymi wahaniami dobowymi wilgotności względnej