Rozpatrywały je sądy kościelne, które miały duży zakres jurysdykcji. Wprawdzie król Zygmunt I postanowił, &lt;q&gt;"aby osoby świeckie do sądu duchownego pozywane nie były o rzecz oczywiście świecką"&lt;/&gt;, ale i tak rozstrzygały w wielu kwestiach. Rozpatrywały między innymi sprawy bluźnierstw przeciwko Bogu i świętym, sprawy o kacerstwo, małżeńskie, beneficjalne, o lichwę, świętokradztwo, krzywoprzysięstwo, czarnoksięstwo, czarodziejstwo. Określano je &lt;gap&gt; (zbrodnia obrazy majestatu boskiego), &lt;gap&gt; (sprawy dotyczące wiary i obyczajów) oraz &lt;gap&gt; (wiążące się z tamtymi).<br>Egzekucja w tych sprawach należała do starostów, ale zdarzało się ponoć, że sądy kościelne nie tylko wypowiadały się w kwestiach winy, by następnie oskarżonych przekazać władzom świeckim, ale same orzekały karę