pani Wanda, ale nie zmieniło to przyjacielskich stosunków, jakie zapanowały pomiędzy nią i Eweliną po pamiętnej rozmowie z naczelnym. Któregoś popołudnia wyszły razem z redakcji.<br>- Może wstąpimy gdzieś, napić się czegoś zimnego? - zaproponowała pani Wanda. <br>Ewelina przystała na to z ochotą. Usiadły przy stoliku na świeżym powietrzu, o ile o świeżym powietrzu można było mówić w takim mieście, jakim się stawała Warszawa. Kopciły autobusy, przybywało samochodów. Ewelina nie miała urlopu, pracowała za krótko. Ale było jej to na rękę, bo co by ze sobą zrobiła. Wyjechać nie miała dokąd, a kisić się w tym swoim małym mieszkaniu wcale jej się nie