wykształconą łodygę. Choć w mezozoiku liliowce były niezbyt liczne, to pod względem zróżnicowania ekologicznego były grupą bogatszą niż w paleozoiku (ryc. 7.10B, 7.11). Szczególnie odnosi się to do liliowców jury i wczesnej kredy. Obok typowych postaci o długiej łodydze i małym kielichu liczne były formy o łodydze zredukowanej, swobodnie żyjące czy wręcz planktonowe (Saccocoma). Od środkowego triasu do kredy można prześledzić rozwój skrzydełkowatych wyrostków na członach ramion tych ostatnich. To główny argument za planktonowym trybem życia i rzeczywiście szczątki tych liliowców są pospolite w pelagicznych facjach tropikalnego oceanu Tetydy. Współwystępują z amonitami, które być może odżywiały się tymi liliowcami