sporangiów, zawierających po jednej makrosporze opadającej dopiero po zapłodnieniu (a więc będącej w istocie nasionem). Płonne części liści tworzyły kieliszkowate osłony ułatwiające wychwytywanie opadających z góry mikrospor (pyłku).<br>W dalszym rozwoju ewolucyjnym liczba sporangiów w kieliszku zmniejszyła się do jednego. Zlanie ścianki sporangium z liściową osłoną doprowadziło zaś do powstania swoistego masywnego "owocu". Równoległym przemianom, od widlastego liścia zarodniowego do złożonych zestawów sporangiów zrośniętych w kieliszek, podlegały również męskie narządy rozmnażania. U najbardziej zaawansowanych paproci nasiennych z tej gałęzi ewolucyjnej (Neuropteris) były one rozmieszczone na końcach ogromnych, wielokrotnie złożonych liści o całobrzegich listkach (ryc. 12.12). Zmniejszenie ryzyka związanego z rozsiewaniem