Placu Dąbrowskiego, autokary i pojazdy osobowe już czekały, niebardzo jeszcze zapełnione. Nie było żadnych "scen dantejskich" przy zajmowaniu miejsc, więc albo mało ludzi wiedziało o "karawanie" albo wielu postanowiło zostać. Usiadłem koło Karola Pieńkowskiego, byłego kolegi spikera, a wtedy już chyba dyrektora stacji krótkofalowych na zagranicę. Pan Karol darzył mnie sympatią (namawiał nawet kiedyś na pracę u niego w programach dla zagranicy), więc z radością powitał fakt, że będziemy towarzyszami podróży w nieznane. Kiedy jednak rozległ się odgłos zapuszczanych silników i kolumna za moment miała ruszyć, jakiś nagły wewnętrzny "imperatyw kategoryczny" sprawił, że ze słowami "Rozmyśliłem się. Do widzenia, panie Karolu