oczami koloru kasztanów i uśmiechnęła się, a zmarszczki ułożyły się na szczytach jej policzków jak promieniste wachlarzyki. Wydawało się, że uśmiechowi sprzyjają wszystkie mięśnie jej twarzy. Aurelia polubiła ją &lt;page nr=73&gt; natychmiast i tak gwałtownie, że prawie miała ochotę rzucić się jej na szyję.<br>- Jaka ty jesteś podobna do babci! - powiedziała z sympatią pani Zdzisia. - Bardzo lubię twoją babcię, wiesz? - uścisnęła rękę Aurelii i dodała: - A to mój syn, Artur.<br>- Cześć - powiedział obojętnie chłopak, zasuwając zamek płóciennej kurtki. Aurelia wyciągnęła do niego rękę, ale on tego nie zauważył, więc schowała ją, zakłopotana, za siebie. Pomyślała, że ta sympatyczna pani ma niesympatycznego syna.<br>- Przywitajże