sił nawet najmniej zdolnego piosenkarza dowolnej narodowości. Oczywiście, gdyby mu na tym zależało. Ale o to właśnie chodzi, że estradowy artysta zazwyczaj zdaje sobie doskonale sprawę, iż dla osiągnięcia sukcesu powinno mu zależeć właśnie na czymś odwrotnym. Jeśli ma tylko odrobinę doświadczenia w występach przed polską widownią, wie, że jej sympatię zaskarbi sobie właśnie przekręcając i kalecząc słowa, i to możliwie jak najbardziej, tak aby zarys fonetyczny owego "dziękuję bardzo" ledwie dawał się rozpoznać. Stąd właśnie owa ostentacja: niewspółmiernie wielki i widoczny wysiłek przy wymawianiu tych dwu słów jest nie tyle uboczną konsekwencją artykulacyjnych trudności, co świadomym znakiem, porozumiewawczym mrugnięciem do