dla dobrego samopoczucia.<br>Gdy minął czas mego pobytu w Instytucie i zbliżał się termin wyjazdu ze Strasburga, poszedłem pożegnać się z Kirą.<br>- Ożeń się ze mną! - zawołała, gdy tylko stanąłem w progu pokoju.<br>Ten stereotypowy zwrot, wypowiedziany głosem sztucznym i egzaltowanym, stanowił w moim przekonaniu objaw nieudolnej symulacji, ale sama symulacja występowała tu jako oczywisty symptom choroby. Wbiłem w Kirę sugestywne spojrzenie, które działało na nią w sposób paraliżujący. Jej piękne, czarne oczy płonęły niewypowiedzianym blaskiem, wargi drżały. Ścisnęła mnie oburącz za rękę i poczułem przepływający przeze mnie fluid rozgorączkowanej psychiki. Zrozumiałem, że tylko pocałunkiem zdołam rozładować jej patofizjologiczne napięcie. Był