się późno i choć pisali także dla sceny, to jednak za ich życia do teatru wprowadzono tylko po jednym ich dramacie: Beatrix Cenci Shelleya (jego prywatna korespondencja ukazuje, że bardzo interesował się scenicznymi losami dzieła) i Marino Faliero (Drury Lane, 1820) Byrona.<br>Chyba nie mógł Shelley liczyć na wystawienie Prometeu- sza wyzwolonego (1820) ani w podobnej poetyce utrzymanego Helasa (1821), ale miał nadzieję na sukces rozpoczętej przed śmiercią i nie ukończonej sztuki o Tankredo Tassie; myślał o obsadzie ról, pisał że będzie to sztuka &lt;q&gt;&#132;bardziej moralna niż Fazio [Henry Milnama], bardziej poetycka niż Bertram [Charles Roberta Maturina]"&lt;/&gt;. Podobne ambicje sceniczne