czując innego żaru niż ten, który palił wnętrzności, gotowi bronić się przed zgrają ciskającą kamienie i wyzwiska. W taki to sposób sami odcięli sobie drogę odwrotu. Tymczasem drzwi gabinetu padły z hukiem pod gwałtownym tchnieniem ognia, ciemny, gryzący dym wypełnił całe wnętrze aż po sufit. Kaszląc i wpadając na siebie, szamotali się w czarnej mgle, rozświetlanej raz po raz oszalałą czerwienią. Maks Fiff ruszył po omacku ku wyjściu i tak pogrążył się pierwszy w płomienistym piekle zbędnej miłości i bezsilnej nienawiści, a za nim jego ludzie, na kolanach, czołgając się, konając po drodze. Pochłoną-wszy szafy, płomienie wystrzeliły przez okna. Wielka gala