Kotowicz. - Ani słowa więcej! Ani słowa.<br>Młody pianista, który do tej pory trzymał się na uboczu, przysunął się do kolegów.<br>- Wspaniały facet - szepnął skrzypkowi do ucha. - Co chce, żebyśmy grali?<br>Skrzypek wzruszył ramionami: - Poloneza Chopina!<br>- Którego?<br>- Czort go wie! Jak my to możemy grać? Pianista podszedł do Kotowicza.<br>- Którego poloneza szanowny pan sobie życzy?<br>Ten z wysoka zmierzył go pogardliwym spojrzeniem. - A-dur, młody człowieku. A-dur.<br>- Świetnie! - zatarł dłonie pianista. - Tam-ta-tam... Ta-ra-tata-tata-tatam... Czy tego?<br>Kotowicz rozpromienił się:<br>- Wspaniale! Nadzwyczajnie! Jestem szczęśliwy, że pana poznaję, młody człowieku. Dziękuję. Słyszeliście panowie? Macie wśród siebie wielkiego artystę