Linsrumowa. Dziadzia westchnął. Zbliżył się do okna. Pociąg sypiący iskrami pędził ku miastu, a szyby brzęczały cichutko.<br>- To niech się kładzie spać, ja polecę - rzekła energicznie Babka. Szybko przyczesała się, zdjęła fartuch i wybiegła w noc zupełnie czarną i szumiącą przejmująco. Panfil wyskoczył z budy, zaczął się dopraszać uwagi natrętnym szczekaniem. Pani Linsrumowa, zgarnąwszy w dłoń suknię pod szyją, ruszyła szybko uliczką Młynową, po której hasał zimny, porywisty wiatr. Okna domów były już ciemne. Gdzieś hałasowała nie zamocowana łata blaszana dachu. U Burbów świeciło się jeszcze w kuchni. Pani Linsrumowa, rozsuwając kolące gałęzie krzaków, podeszła do okna. Przy sczerniałym stole siedzieli