zmiłujcie się, panie, on nie obywatel! (...) O rety, rety, oj dola nasza, dola nieszczęśliwa! Znowuj nam Intencyje zesłało, o, zebyk to! - Przyjacielu - rzekł Miętus (...) Pragniemy waszego dobra. - Przyjaciel! - krzyknął wieśniak przerażony. - Dobra pragnie! - wrzasnęła wieśniaczka.<br>- Ady my nie ludzie, ady my psy, psy jesteśmy! Hau! Hau! - Nagle dziecko przy piersi - szczeknęło, chłopka zaś, rozejrzawszy się, że nas jest tylko dwóch, zawarczała i ugryzła mnie w brzuch (...) Gryźta! Huź!<br>huź! Psssa go! Bierzta Intencyje! Bierzta Inteligencje! Huź, huzia, psssa, kota, kota!"&lt;/&gt; (F 193-194) Gesty, czyny rodzą się tutaj z nieporozumień leksykalnych, prawdziwy to teatr mowy, teatr zrodzony z mowy! Opowiadający zdaje