musi pochodzić od wewnątrz. I choć jego działanie często spotykać się będzie z podejrzeniem, nieufnością, drwiną i krytyką, często nie pozbawioną nawet podstaw, jest to jednak droga, z której zejść mu nie wolno, pod groźbą utraty prawdziwego oblicza. Kościół oddany służbie dzięki niej zachowuje swoją wiarygodność i autentyczność. Natomiast bez szczerej i ofiarnej służby zostaje pozbawiony swojej wewnętrznej prawdy. Dramat służby jest dramatem samego Kościoła. Jego przeznaczeniem jest trwanie w "postaci sługi". Nie wolno mu uciekać się do metod świeckiej władzy i doczesnej strategii. Nie wolno zabiegać o to wszystko, co stanowi jedynie przedmiot doczesnych ludzkich dążeń. Jego droga musi być