bilet. Ma on też jako jedyny bodaj z cyrkowców swój pomnik w Mediolanie. <br>Teatr zawsze chciał być cyrkiem - mieć jak arena tę siłę bezpośredniego oddziaływania na widownię. Wielkich reformatorów teatru, np. Adolfa Appia zawsze urzekały możliwości znalezienia w teatrze dramatycznym tzw. trzeciego wymiaru. Były więc próby rekonstrukcji greckiego amfiteatru lub szekspirowskiej sceny elżbietańskiej. Ale dopiero scena, bez rampy i sztucznych dekoracji, zupełnie otwarta i wtopiona w widownię z aktorami i z przedmiotami obrysowanymi smugami światła potęguje do maksimum przeżycie artystyczne. Bo przecie nie kto inny jak Juliusz Słowacki marzył o zrealizowaniu swoich dram w paryskim cyrku olimpijskim. A Wyspiański? Do dziś