w tej samej chwili, ku jego szczęściu czy też nieszczęściu, stało się coś, czego się najmniej spodziewał.<br>Mianowicie w wąskim przejściu pomiędzy płotem a kamienicą rozległy się kroki. Jednocześnie prawa noga Widmara znowu się wyprostowała i cofnęła się. Z początku obaj myśleli, że odgłos słyszanych przez nich kroków był tylko szemraniem kamieni toczonych przez wiatr, lecz wnet stracili resztę wątpliwości. Ktoś najwyraźniej w świecie, ciężko stąpając kutymi butami, szedł w przejściu. I zaraz potem w przejściu zamigotało coś białego.<br>Krawcowi wydało się, że Widmar pochylił się tułowiem naprzód i stęknął:<br>- Suknia!...<br>- Ciszej, panie szanowny! - szepnął z rozpaczliwą modlitewnością. Uczynił to odruchowo