miażdżących swym odgłosem słów okazał się w stosunku do krawca jedynie galwanizujący. Skoczył natychmiast jak gdyby po zastrzyku ożywczego eliksiru. Stał na stopniach i gwałtownie w ciemnościach poruszał rękami, wyrażając kolejno rozpacz i błaganie o litość. Było to wprost jakieś cudowne zmartwychwstanie na schodach. Nawet szept jego przestał być mogilnym szemraniem nieboszczyka.<br>-Panie szanowny, panie szanowny - mówił szybko i z nieoczekiwaną przytomnością - ja wszystko zrobię, tylko niech pan nie krzyczy, niech pan będzie cicho! - Prawie rzucił się Widmarowi w objęcia i przez chwilę stali przytuleni do siebie, póki Widmar go nie odtrącił.<br>- Idź naprzód - szepnął.<br>Miał gdzieś w głębi nieokreślony wstręt