przejeździe,<br>Przez petardę pociągu wyłowiona, zgasła<br>Niby furtka otwarta na czas jakiś gwieździe<br>W oponach niskich deszczów, w pól namokłych pasmach.<br><br>A jednak nie zmyliłem twej postaci ściegu,<br>Bo gdy mówię twe imię, czuję że wychłódło<br>Nawet jądro planety. Więc obnażam przegub,<br>Wypatruję, jak tętni moich tętnic źródło.<br><br>Tu jest szept. Tu przestroga. Tu mowa poufna,<br>To ucieczka w popłochu. To senna łazęga,<br>Aż wizja twych policzków wszystko mchem wyrówna,<br>Znów spoczniemy na deszczach jak płynących łęgach.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;DĄB&lt;/&gt;<br>Bo dąb z &lt;orig&gt;drzewów&lt;/&gt; wszystkich niepodobny &lt;orig&gt;wiela&lt;/&gt;<br>Jak niedźwiedź z gawrą - grzmot z chmurą rozdziela<br>Weź tę metaforę, w głąb korzeni zawęż:<br>W