daleka wielkie geniusze, drwić trochę z głupich i z arystokratów i kochać zawsze swoich przyjaciół". Ten ostatni zwrot nie został podyktowany konwencją, ani sentymentalną modą czasu. Jednym z najważniejszych składników życia Felińskiego była bowiem miłość i przyjaźń. Odczytać ją można z zachowanych listów i wspomnień. Ceniono go za skromność i szlachetność, dobroć, wyrozumiałość i prawość. „Wszystko jestem zdolny przebaczyć oprócz hipokryzji" – wyznał Rudzkiemu w liście z 22 stycznia 1811 roku. Skazany wcześnie na samodzielność, po okresie młodzieńczych „burz i naporów" wiódł życie prowincjusza, które „snują po większej części drobnostki" (E. Felińska). Pod pewnymi względami jest to biografia