nazywa zjawisko realnie istniejące i domagające się dla siebie swojej własnej, osobnej nazwy. Ktokolwiek otarł się o krąg pojęć, jakimi żyła polska krytyka literacka w ciągu ostatnich trzech-czterech dziesięcioleci, potrafiłby w tym miejscu zacytować z pism krytycznych Łukasiewicza najbardziej znany przykład takiej bezspornie potrzebnej terminologicznej innowacji. Mówię oczywiście o "szmaciarzach" i poezji "szmaciarskiej": ta raczej obrazowa metafora niż naukowo brzmiący termin okazała się w praktyce niezmiernie trafną nazwą pewnego nurtu tematycznego - a zarazem postawy wobec rzeczywistości oraz zespołu pewnych opcji stylistycznych - w poezji po roku 1956.<br> Nie będę się tu jednak zajmował tymi terminami czy krytycznymi metaforami Łukasiewicza, które są