drogi. Wciąż jeszcze zdawało mi się, że czuję jego uścisk na pożegnanie. Miałem lekkie wyrzuty sumienia, że znów zostawiam go samego, ale tak bardzo, bardzo ciągnęło mnie w świat.<br>Wybraliśmy zakątek odległy od wsi, by mieć pewność, że nie zaskoczy nas nikt niepożądany. Kępa zarośli zapewniała nam osłonę, a rozległy szmat łąki tuż obok - wystarczająco dużo miejsca do rozwinięcia skrzydeł.<br>Pożeracz Chmur rozejrzał się powoli.<br>"Nikogo" - zakomunikował. - "Odbieram tylko zwierzęta. Stado krów i psy, ale dość daleko."<br>Rozpoczęliśmy przygotowania. Rozwijałem i układałem uprząż dla Pożeracza Chmur. Starałem się omijać go wzrokiem. Jadł łapczywie, rozrywając zębami wielki kawał surowej wątroby. Krew spływała