usiłowałam podzielić się tymi marzeniami z Janem. <br>Ale Jan odnosił się do nich z taką samą obojętnością, <br>a nawet niechęcią, jak do mojej przyjaźni z Jasią. <br><br><br>- Tak... człowiek wymyśla sobie to i owo... - mruczał <br>po swojemu. A pewnego razu dodał nawet: - Czy nie mogłabyś <br>zamiast tego nauczyć się skakać przez sznur? Ja bym ci <br>potrzymał... <br><br>I to powiedzenie uraziło mnie tak bardzo, że przestałam <br>z nim o tym rozmawiać. Zaczęły mnie jednak trapić <br>dziwne wątpliwości: nie byłam zupełnie pewna, czy <br>mogłabym rzeczywiście strzelać, jeździć konno, <br>rzucać oszczepem, a przede wszystkim - stawiać <br>czoło wszelkim niebezpieczeństwom. <br><br>Może by rzeczywiście spróbować z tym sznurkiem