pełznące powoli leśnym duktem ropuchy czołgów. Jeden... dwa... trzy... siedem... dziewięć...<br>Pędząc szaleńczo przed siebie siłą rzeczy więcej uwagi poświęcał temu co dzieje się przed nim w dole, liczył sylwetki skrytych między drzewami pojazdów. i kiedy w pewnym momencie przerzucił wzrok dalej do przodu struchlał zupełnie, zamarł w pełnym niedowierzania szoku: tylko znikoma przestrzeń dzieliła go od ciemnogranatowych, prawie czarnych chmur rozpłaszczonych na ostrych skałach w bezruch. w sekundę zdał sobie sprawę, że znalazł się u kresu swoich możliwości. Jeżeli i tym razem się z tego wykaraska, to będzie to z pewnością ostatni już raz.<br>Działał zbyt szybko żeby logicznie myśleć