życia. Samotna i chora ucieka w marzenia, by zapomnieć o upiornej pracy. Jej fantazje nie są wyrafinowane. Chce tańczyć i śpiewać. Staje się jednak morderczynią. Trier opowiada skrajnie prostymi środkami. Niemal jak w kinie domowym. Choreografia jest uboga, nie przypomina hollywoodzkich produkcji. Mimo to, a może właśnie dlatego, efekt jest szokujący.<br><br>Jest pani gwiazdą. Wielu znanych reżyserów, m.in. Regis Wargnier i Xavier Beauvois, pisze specjalnie dla pani scenariusze. Przyjęcie epizodycznej roli w awangardowej produkcji w stylu Dogmy należy chyba uznać za akt odwagi.<br><br>Niektórzy podejrzewali nawet, że zwariowałam. Dogma wymaga specyficznego podejścia. Trier na przykład tak ustawia sytuacje, że czasami