mogę zrobić? Ledwo wiążę koniec z końcem. <br><br> W Końskich, jak zawsze - dwie godziny czekania na autobus. I jak zawsze wraca tamto. Pójść tam. Zobaczyć, czy ona tam jeszcze jest. Pięć lat odpędzałem pokusę. Czasem siedziałem w parku w cieniu dębów i buków albo włóczyłem się po starym cmentarzu, czasem szedłem szosą kawałek przez koneckie lasy i łapałem autobus po drodze, czasem po prostu siedziałem na dworcu i czytałem. A dziś - prosto z dworca - na rynek. Gapię się przez chwilę na stare kamieniczki w słonecznym kurzu i wiem, że pójdę tam do niej. Ale dlaczego? Po co? Nie wiem. <br>"Nie mam prezentu