stylu można jeszcze spotkać tylko u Zabłockiego), przepadł w infantylnie rymowanym przekładzie skleconym pośpiesznie z dziś na wczoraj. Z Mrożka chwytano tylko zewnętrzne układy sytuacyjne, które &lt;orig&gt;najniesłuszniej&lt;/&gt; w świecie wydały się popłuczyną po Ionesco i Pinterze. Fredro przemówił tylko zewnętrzną, stylową malowniczością, m mimo wszystko było mniejszym złem.<br>A bez szowinizmu, wpadania w dyszkant pliszki chwalącej swój ogon, wolno stwierdzić, że wkład polski był lub przy bardziej sprzyjających okolicznościach mógł być w kontekście festiwalu czymś znaczącym.<br>Przede wszystkim - Mrożek. Jest to chyba najwybitniejsza indywidualność; jaka objawiła się w dramacie polskim od końca wojny. Jest to humorysta pełen wewnętrznej powagi, gorzkiej zadumy