Cicho!... - I potem gdy byli już na półpiętrze, krawiec wyśliznął mu się z rąk. Teraz na schodach wszystko zacichło słychać było tylko ciężkie oddechy.<br>"Trzeba być rzeczywiście ostrożniejszym'', oprzytomniał Widmar. Szczególnie otrzeźwiająco podziałała na niego wąska żółta szparka.<br>Widniała nad ich głowami przecinając czarną przestrzeń niby złota nitka. Była to szparka źle dopasowanych drzwi.<br>Dopiero wtedy drogą powtórnego przypomnienia uprzytomnił sobie Widmar hałas, który sprawili przedtem na schodach. Odgłos ich kroków, ich walki, i wrzask podniesionego głosu dotarł z opóźnieniem minuty do jego słuchu .<br>&lt;page nr=171&gt;<br> Wszelkie dźwięki już dawno zamarły w kamienicy, w klatce schodowej było ciemno i cicho, a w uszach